آسمان آبی

نشانی : الغيبة (للنعمانی) ج ۱، ص ۳۶

وَ بِهِ عَنِ اَلْحَسَنِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ أَبِي حَمْزَةَ عَنِ اَلْقَاسِمِ اَلصَّيْرَفِيِّ عَنِ اِبْنِ مُسْكَانَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اَللَّهِ عَلَيْهِ السَّلاَمُ يَقُولُ: قَوْمٌ يَزْعُمُونَ أَنِّي إِمَامُهُمْ وَ اَللَّهِ مَا أَنَا لَهُمْ بِإِمَامٍ لَعَنَهُمُ اَللَّهُ كُلَّمَا سَتَرْتُ سِتْراً هَتَكُوهُ أَقُولُ كَذَا وَ كَذَا فَيَقُولُونَ إِنَّمَا يَعْنِي كَذَا وَ كَذَا إِنَّمَا أَنَا إِمَامُ مَنْ أَطَاعَنِي.

ترجمه فهری

ابن مسكان گويد:از امام صادق عليه السّلام شنيدم كه مى‌فرمود:«گروهى مرا امام خود مى‌پندارند،بخدا قسم من پيشواى آنان نيستم خدا آنان را لعنت كند كه هر چه را من پرده‌پوشى مى‌كنم آنان پرده‌اش را مى‌درند(آشكارش مى‌كنند)من چنين و چنان مى‌گويم آنان مى‌گويند حتما مرادش فلان و بهمان بوده است،من فقط‍‌ امام كسى هستم كه از من فرمانبردارى كند».